Buurman is niet meer

Buurman is niet meer. Na een lang, rijk gevuld leven moest er zich toch nog even een akelig gezwel nestelen op een onhandige plek in z’n lichaam. De laatste keer dat ik buurman sprak, nog geen week voor zijn plotselinge overlijden, had hij een angstig gele gelaatskleur. We hebben toen wat staan filosoferen over wat hem nog te wachten stond. Zo doe je dat met iemand die aan het eind van zijn leven is gekomen en daar ook een zekere berusting in lijkt te hebben gevonden. Opvallend was dat buurman tijdens ons gesprek nog steeds dat ondeugende lachje had, waarmee hij de dingen vaak nam zoals ze kwamen.

Buurman was zijn hele leven bakker. Hij kende dan ook alle mensen in de wijde omtrek. Hij had veel gezien, veel gepraat en over veel dingen gezwegen. Ik vond hem een wijs man, prettig in de omgang, niet belerend en met een open oog en geest. Een beetje zoals je zelf oud hoopt te worden. Verwachtte van buurman geen gezeur en gezanik over dat vroegûh alles beter was. Dat vond hij namelijk he-le-maal niet, getuige zijn verhalen over barre wintertochten met de broodkar over de stijf bevroren zandwegen.

Een paar weken geleden vroeg buurman nog of ik vrienden met ‘m wilde worden op Facebook. Hij vond de dingen leuk die ik en anderen erop zetten. Erg lang heeft hij niet van zijn nieuw verworven vriendenkring kunnen genieten. Want al snel werd hij door een oude traditie ingehaald: buren die bij elkaar kwamen voor het rouwbeklag, die koffie schonken en die meehielpen om alles op rolletjes te laten lopen. Voor ons als naaste buren was geen speciale taak weg gelegd. Wij hadden, als onwetenden uit het westen, nooit buren gemaakt. Toch voelde het een beetje raar, dat wij het als naaste buren moesten afleggen tegen mensen die honderd meter verderop wonen. Maar ja, zo zijn de tradities en die worden op dagen als deze hoog gehouden. En dat is ook goed. Dus moeten wij dat misschien toch maar eens doen, buren maken.