Proud

“Net of we in het buitenland zijn”, zeg ik tegen mijn Menno. Met de kinderen op de achterbank rijden we door een prachtig deel van Twente, richting Ootmarsum. We
zijn onderweg naar het openluchtmuseum. “Ik ga samen met je optreden hoor, mama!”, zegt mijn jongste dochter van drie, bijna vier. Ze kijkt me aan met haar grote bruine Betty Boop-ogen. Het blondje meent het. Ik ken die blik. Ik herken mezelf…
Ik ben uitgenodigd om het streektaalnummer Loat mie los ten gehore te brengen op het Twents Kleinkunstfestival in de Siepelstad. Een leuk en goed bezocht festival, waar alles wat met Twente te maken heeft centraal staat. Het nummer dat ik mag zingen is geschreven door Monique Sleiderink (van RTV Oost) en Wilfried Poortvliet. Het leek ons (is dat al weer zes jaar geleden?) belangrijk de Nedersaksische sproake positief onder de aandacht van een breed publiek te brengen. Taal is immers onverbrekelijk verbonden met een regio, een streek. Taal geeft een landschap kleur.

Ik weet niet of u Ootmarsum en omgeving kent, maar ik houd van die streek. De creativiteit hangt er in de lucht en het landschap rond het stadje ervaar ik als magisch. Er is veel te vertellen over dit mystieke gebied met zijn rijke historie. Er zijn echter ook veel nieuwe initiatieven. Even buiten Ootmarsum is Annette Brunninkhuis bezig met een
project om gezondheid en het boeren met elkaar te verbinden tot een nieuwe vorm van regionale, circulaire economie. Duurzaam verbouwen, maar ook duurzame economie. Waar ‘winst maken’ en ‘productie’ worden vervangen door ‘genoeg produceren voor een eerlijke prijs’.

Het is onze beurt. Isa-Beau staat naast me en klimt vol zelfvertrouwen het podium op. Ze kijkt zonder enige schroom de menigte in en begint samen met mij te zingen. Het is warm en de mensen wuiven mee op de tonen van het lied dat Bert Kamping op de piano begeleidt. Het nummer betekent veel voor mij. Nu helemaal. Met
een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen zing ik met volle overgave voor het eerst sámen met mijn jongste dochter voor publiek. Dan blijkt maar weer dat de streektaal zoveel heftiger binnenkomt dan welke taal ook. Tijdens het slotakkoord houdt Isa-Beau me stevig vast. Tjonge, wat ben ik dankbaar en trots. Ik kijk om me heen en laat de energie van Ootmarsum op me inwerken. Proud to be a Tukker en ‘groots’ om moeder te zijn van zo’n kleine, dappere meid.