Over bekende en bijzondere mensen. Spraakmakende en ontroerende verhalen van onze "naobers".
Vijftien was ik en ik wilde wielrenner worden. De racefiets die ik daarvoor nodig had stond in een advertentie in de toenmalige GOC. Jurrie Dokter heette de verkoper. Hij woonde in Enschede en vroeg honderd keiharde guldens.
Onze oudste dochter kan fietsen en dat wil ze weten ook. Het liefst fietst ze elke dag met haar wit-paarse fietsje naar de dorpsschool aan de IJssel. Ik fiets naast haar met de bakfiets met daarin onze jongste telg.
In eerdere columns heb ik mijn liefde voor het rennen en wandelen in de natuur beleden. Juist in deze periode van het jaar, probeer ik tijd te maken om mijn hoofd leeg te maken en mijn lijf een beetje ‘in shape’ te houden.
“Mensen denken vaak dat ze mijn verhaal hebben gehoord. Delen van het verhaal zijn ook al wel verteld. Nu is het tijd voor mijn verhaal.”
Veel mensen hebben een hekel aan de winter. Dat vind ik ook, wanneer ik zwoegend tegen storm en slagregen naar huis fiets, maar meestal associeer ik de winter met de buitenwereld buitensluiten en gezelligheid binnenshuis.
Oud-schaatsster, schaatscoach en drievoudig Olympisch kampioene. Twee keer won ze de 1000 meter en één keer de 1500 meter. Haar bijnaam was ‘Timmertje’. Tegenwoordig woont Marianne in Hierden.
Soms raakt nieuws me persoonlijk. Daar twitter ik dan over. Zoals destijds de weigerambtenaren die geen homo’s en lesbiennes wilden trouwen. Belachelijk. Ook het gelieg, gedraai en gekonkel rond vliegveld Lelystad zit me hoog.
Gewapend met een hamer en een viefduumer (een spijker van tien centimeter) kies ik de aanval om na de eerste herfststorm de hangplant voorgoed hurricaneproof te maken. W
We waren nog te jong om écht uit te gaan, maar we mochten wel op dansles. Op zaterdagavond, bij Reinders in Goor. Daar leerden we het echte werk: Engelse wals, quick step, tango, chachacha en rumba.